Lafnitztal bij Wagendorf
De Lafnitz was vele eeuwen lang de grens tussen Oostenrijk en Hongarije, want pas sinds 1921 verloopt de grens verder oostelijk en hoort het Burgenland bij Oostenrijk.
Dat is zeker wel de belangrijkste reden waarom er in deze strook amper nederzettingen zijn en hij voornamelijk agrarisch wordt gebruikt. Zodoende was er geen bescherming van het oever nodig en geen dam tegen hoog water. Dus stroomt de kleine rivier nog altijd in zijn eigen bedding en mag naar eigen goeddunken de ene bocht na de andere maken. Het oever is dan weer steil dan weer vlak en zandig – precies zoals de vissen het graag hebben.
Ondanks de oprukkende akkerbouw zijn er links en rechts van de grote beek nog en heleboel weiden met grote biodiversiteit – enerzijds de weiden met pijpenstrootjes en anderzijds de magere laagland-weiden. Deze grijpen van hun kant goed in elkaar met oever-struikgewas en hekken. Geen wonder dat hier een boel natuur te bewonderen valt: de bever bouwt dammen en haalt daarvoor zo menig wilg uit het struikgewas op het oever. De zilverreiger probeert een succesvol visser te zijn en daar voegen zich kievit, krekelzanger, dobbelsteenslang, donker pimpernelblauwtje en veldhaas bij.
In de weiden laten onder meer Siberische geelwitte iris en daglelie de harten van de bonte wereld van de bloesems hoger slaan. Dat zijn allemaal redenen waarom het dal van de Lafnitz behoort tot het Europese netwerk van beschermde natuurgebieden Natura 2000.
|
|
